وقتی نگاه می کنم وتا فرسنگها کسی را پشت و پناهم نمی بینم

خسته شدم از این همه لبخند زورکی

از این همه بهونه الکی

ای کاش یه ذره فقط یه ذره شهامت داشتم اونوقت واسه پنهون کردن
بغض تو گلوم سرفه نمی کردم

ونمی گفتم مثل اینکه سرما خوردم

اونوقت دیگه بهونه اشکام رفتن پشه تو چشمم نبود

خسته ام از جواب دادن های دروغکی از اینکه به دروغ بخندمو اعلام
رضایت بکنم تا کسی نفهمه

روزگارم عالیه برای سوختن برای نابودی من

به اینا کار ندارم دلم واسه تو تنگ شده...